ÖRGÜ BİLMEM BEN

Örgü bilmem ben. Yıllar yıllar önce bir denemişliğim vardır gerçi.  

Birçok safkan üniversite öğrencisinde olduğu gibi, benim de cebimdeki parayla hayallerim arasında uçurumlar vardı o yıllar. Zevkime göre güzel giyinmek için gereken parayı, yaptığım hiçbir öğrenci işiyle tamamlayamayacağımı anladığımda, bir heves örgü örmeye karar vermiştim bir sabah kalkıp. Hikaye tanıdık geldi değil mi? ;-)  Keşke örgü hevesi yerine dikiş hevesine sarsaymışım o zamanlar :)

Ortaçağa yakın bir tarihten bahsediyoruz. Daha Türkiye'ye interneti yeni getirmiş ODTÜ. İnternetin olduğu bilgisayar laboratuarları ikinci sınıf bilim kurgu filmlerindeki gerilim sahnelerine benziyor. Bırakın internete bakıp örgü öğrenmeyi, programların nasıl açılıp kapanacağını bile etrafımızakilere çaktırmadan bakarak keşfediyoruz. 

Gittim bir heves şekerci dükkanına benzeyen yüncüden en güzel yünleri aldım. Şişlerimi temin ettim. Almanca eski bir dergi buldum; oradan baka baka örgü öğrenmeye çalışıyorum. Çocukken etek giymeyi bile hakaret sayan benim içimde bir Derya Baykal olduğuna kimse ihtimal vermediğinden, kimse bana örgü öğretmemiş.

Başlıyorum ilmek oradan mı geçiyor buradan mı diye uğraşmaya. Hain ablam gidip gelip dalga geçiyor benimle. Yahu insan bir ilmek olsun öğretmez mi?! Çok ezildim ben çoook :))

Feci azimliyim. Oturdum ağlaya ağlaya düz örgüyü öğrettim kendime. Öyle kastırıyordum ki ellerimi; sabah kalktığımda parmaklarım felçli gibi pençe hareketinde takılı kalıyor; açılması saatler sürüyordu. Onlarca şiş yamulttum. Ama azmettim, sonunda kimsenin giyemediği bir kazağı örmeyi başardım! Yine de, hikayemiz de burada hüzünlü şekilde sona erdi. 

Aradan yıllar geçti. Dikiş dikmedeki insanüstü başarılarım sayesinde bu sene kazak dikmeyi de denemeye karar verdim. 

Bu hırka (aslen kruvaze yakalı bir kazak) Creazion dergisiyle yaptığımız ilk tanışma buluşmasında ortaya çıktı. 

Ne mankenin incecikliğine takıldım o sırada ne de benim aldığım yünlü kumaşın model tanıtımındaki kumaştan 8 kat kalın olduğuna aldırdım. 

Daha dikerken sıcaklığından içim yanmaya başladı. O güzelim %100 yün ipliklerden eser yok tabii; basmışlar polyesteri. Giydiğimde güneşli günde çadırda kapalı kalmışım hissi veriyor. 

Bir de kruvaze modelinden dolayı çift kat yapacağım; mümkün değil! Hemen hırkaya dönüştürme manevrası yaptım. 

Bir tarafına içten çıtçıt ekledim. Diğer tarafına da kocaman bir düğme dikiverdim. 

Kruvaze modele daha fazla kumaş gideceğini hiç düşünmeden alışveriş yaptığım için, kolları kesecek kumaşım kalmadı :/ Kalan kumaşı verev kesip durumu kurtarmaya karar verdim. 

Ama tam da dirsek yerinde verev kumaşın yaratacağı rezaletin bilincindeyim. O zaman üstten ve alttan güçlendirme yapayım dedim ve öncelikle iç kısmını telayla destekledim. Dışında ise yapay deri kumaşımla yama yaptım. İki parçayı birbirine denk getirme başarımla gurur duydum. 

Tabii kollarım düdük gibi kalmaya devam ediyor. 1 karışlık parçaları da düz şekilde eklersem durumu kurtarabilirim. Ama bu sefer de verev parça ile düz parçanın desenleri iyice abuk bir görüntü verecek. Hiç çaktırmayayım dedim ve dirseklerde kullandığım yama kumaşından ince bir biye yapıp dikkatleri başka yöne çekmeye karar verdim :)

Son olarak yakaya da deri görünümlü biye geçeyim de uydurmaca tasarımda bir bütünlük olsun bari dedim. 

Velhasıl, örgü bilmem ben... Ama feci uydururum :))

 

Meraklısına not:

• Model, Creazion dergisi 03/2013 Sayı 13'te yer alan 108A modeli
• Elbise yine 1 saatte dikilmiş bir Kendin Dik dolabı parçası. Bilgisi burada