PRENSESLER GİBİ

PRENSESLER GİBİ

- Yavrum Elif, nasılsın kızım görmeyeli? Nasıl gidiyor evlilik?

- Çok teşekkür ederim Leyla Teyzecim. Evim, işim çok iyi gidiyor. Mutluyum. Prensesler gibiyim çok şükür. 

- Ay evladım öyle deme. O prenses gibi hayatlar hiç dışardan bakılıp da imrenilecek gibi değil yavrum. Senin dediğin Pamuk Prenses değil mi? Kolay mı 7 tane adamın derdini sırtlanmak? Kirlisi var, huysuzu var. Ben bir adamın işine zor yetişiyorum. Evimin işin geçtim. Her gün yeni gömlek istiyor uğursuz! Bir gün de otur kendin yap bakalım o gömlek ütüsünü? Bakalım kaç tane yapmaya canın yetişecek! O Pamuk Prensesi de geçenlerde komşudan duydum. "Yetti, bıktım artık" diyormuş. "Şöyle bir vursam kafayı vallahi kaldıramayacağım kendimi yataktan" diye ağlıyormuş.  

- Yok vallahi Leyla Teyzeciğim. Öyle prenses değil. Gerçekten mutluyum ben. Prensesler gibi derken, yani çok iyi hissediyorum kendimi; saray soylusu gibi rahatım demek istemiştim. 

- Amaan güzel kızım. Şan, şöhret, ünvan hepsi laf bunların. İnsanın bahtı güzel olacak. Bizim bir Halime Hanım vardı. Saray yavrusu gibi döşediydi evini. Hepimiz bakar bakar gıpta ederdik. Hilton banyo muydu neydi, ilk onun evinde gördüydük tuvalete mobilya konulduğunu. Öyle zengin idi vaktinde. Ne zaman altın gününde sıra ona gelse, daha bir özenli giyinirdik hepimiz. Saray gibi eve yaraşmaya mı gayret ederdik bilmem. O varlık içinde insan misafirini daha bir gösterişli ağırlar diye beklersin değil mi? Nerdeee… Koyardı pişileri önümüze; daha ilk tabaktan tıkanırdık! Öyle zenginlik mi olur?! Birkaç çeşit kanepe falan yap en azından misafirlerine. Geçenlerde gördüm zaten, evi satıyorlarmış. Adam gizli gizli kumar borcu yapmış. Amaan, evlerden ırak olsun öyle varlık…

- Yani aslında benim demek istediğim, biz bize yetiyoruz çok şükür. Öyle ne kazanıyorsak onu yiyoruz Leyla Teyzeciğim. Mutluyuz çok şükür. 

- Biz bize yeteriz deme yavrum! Aman sakın! Öyle onu beğenmem, bunu beğenmem diye diye yapayalnız kalırsın şu hayatta. İnsan insana muhtaçtır. Öyle kendini içine kapatırsan içten içe kemirir dertler seni sonra. Bizim bir Gül Hanım vardı rahmetli. Ser verir sır vermezdi kendiyle ilgili. Ne zaman görsen adı gibi gül yüzlü derdin. Hep güler, ne zaman sorsan "İyiyiz çok şükür" der, başka da birşey demezdi. Kimseyle bir derdini paylaşmadı da ne oldu sanki… O da öldü gitti bir gün. 

- Hastalanmış mı? 

- Yok… Trafik kazası…

- Aslına bakarsan Leyla Teyzeciğim, elbette bizim de kendimize göre sıkıntılarımız oluyor zaman zaman. Hangi evin derdi yok ki? Ama biz üstünde durmuyoruz. Çok şükür mu…

- Ha şöyle desene yavrum! Dur ben bir çay koyayım hemen. Sen üzme canını, Leyla Teyzenden hiç laf çıkmaz...

Başım kalabalıktı bu aralar. Bir süredir yeni yazı çıkamadı. Epeydir yanıt bekleyen yorumları da yavaş yavaş yanıtlayacağım. Benden cevap bekleyenler, havamdan değil vakitsizlikten yanıtlayamadığımı bilsinler ;)

Hadi bakalım. Yaz bitmeden herkese bu penye bluzlardan yaptırıyorum. Yapması çok kolay, çeşitlendirmesi çok zevkli.

Toplayın jarse kumaşları. Bir sonraki yazıda bu basit bluzun yapım aşamalarını 
anlatacağım. 

Leyla Teyzeye söylemeyin ama, upuzun da bıraktınız mı kurdelasını, kendinizi prensesler gibi hissedeceksiniz; garanti! ;-)