NE HİSSEDİYORSAN O'SUN

Birkaç gün önce "Terzi Parçası" başlıklı bir yazı yazdım; kısacık yazım gelen yorumlarla roman oldu :)

Her yorum bırakana tek tek yanıt verme prensibim olsa da, sizlerin açık yüreklilikle paylaştığı hikayelerden etkilenip genel olarak bir şeyler söylemeden, yeni yazılara geçmem mümkün olmadı.

Öncelikle, bir kez daha, yorum bırakan herkese teşekkür ediyorum. Okuyup paylaşan herkes beni çok mutlu etti.

"Terzi Parçası" başlıklı yazımda tüketim kültürü içinde yoğrulan insanların el emeğine küçümseyici yaklaşımıyla ilgili birkaç gözlemimi paylaşmıştım. Gelen yorumları istinaden şunu açıklığa kavuşturayım: kendi kıyafetlerimi dikiyor olduğumu öğrenenlerden bazılarının verdikleri tepkiler karşısında kişisel olarak aşağılanma ya da küçümsenme hissetmedim. Aksine, mevcut iş kimliğim ile el emeğimi büyük bir aşkla sahiplenmemden dolayı ortaya çıkan "zıtlığa" gösterdikleri şaşkınlık beni bir hayli eğlendirmişti.

Bununla birlikte, verdiğim bu rahat tepkinin bana özel bir özgüvenden kaynaklanmadığını, hepimizin çocukken sahip olduğu bu özgüveni önce kaybedip, sonra geri kazanmak için epey yol kat etmek zorunda kaldığımı da belirtmek isterim. Ben de, yorumlarınızdan anladığım kadarıyla birçoğunuz gibi, kendimi keşfetme yolculuğumun başlarında hayatımla ilgili planlar yaparken, çok daha kreatif, daha fazla ruhu olan işlere yönelmeyi istemiştim. Gelişmekte olan ülke buhranından geçen hemen her ebeveyn gibi, benim anne babam da daha "saygın" işlere yönelmem gerektiği konusunda telkinlerde bulunmuş, bunu duyan hayallerime olan inancım da ülke gerçekleriyle birlikte atık su deliğinden kanalizasyonun yolunu tutmuştu :)

Yıllarca okunan okullar, ulaşılan kariyer hedefleri sonunda anladım ki benim başarı hissim dışarıya bir şey ispat etme kaygısı etrafında dolanıyor. Herkesin bireysel alanına saygı duymak yerine, yan komşunun ne yaptığıyla çokça haşır neşir olan bir toplum olmamız itibariyle, kendimizi başkalarının gözünden tanımlamaya çalışmamız sanırım çok kişinin deneyimlediği bir durum.

Burada paylaştığım her şey, kişisel yolculuğumun bir yansımasıdır ve görüyorum ki benimle benzer yollardan geçen ya da  yola daha yeni çıkmış çok sayıda okurum var etrafımda.  30'larımın sonuna yaklaşırken, hayatla ilgili hala çok fazla keşfedeceğim şey olsa da bir şeyi çok iyi anladığımı biliyorum.

Her ne konuda olursa olsun, ne hissediyorsan o'sun. Yaptığım işin çok özel ve çok saygı duyulası bir iş olduğuna inancım varsa, zaten bununla ilgili tepkiler alırım. Aldıkları güzel tepkilerle ilgili yorum bırakan bazı şanslı arkadaşların, bu güzel "şansları" da buradan geliyor. Yaptığım şey ya da bulunduğum durumu daha ben tam olarak kabullenemiyorsam, başkalarından sadece bunun yansımasını duyarım.

Herkes aynı şeye kendi bulunduğu noktadan bakıp, o açıdan görüyorsa, ben zaten başkalarının hakkımda düşündüklerini kontrol edip şekillendiremem. Tek yapabileceğim, yaptığım şeylerin tadını çıkarmak ve ortaya çıkardığım şeyin içime sinmesini sağlamak. Başarı ispatımı dışarıdan alıp, içime yönlendirmek. Hepsi bu...

Hadi yeter bu kadar laklak... Daha dikiş yazıları bekliyor! Öptüm hepinizi kocaman ;)

Karikatür: Ana von Rebeur