PERİ TOZU

Bazılarına yıllar geçtikçe bir hüzün gelir. Gençken görmedikleri şeyler yaşlandıkça gözlerine battığından mıdır acaba? Bendeyse tam tersi bir etki oluyor. Yaşım büyüdükçe daha da neşeli kalmayı öğreniyorum yeniden :)

Lise son sınıftaydım. Annemin bir yıldır mücadele ettiği kanser hastalığı her geçen gün daha da ilerliyor, doktorlar kendi soğuk dillerinde geri sayımın başladığını ima ediyordu. Ne olduğunu hatırlamadığım bir nedenden dolayı annemi acile kaldırmışlardı. Heyecan içinde onun iyi olduğunu söyleyecek telefonun gelmesini bekliyordum okulda. Bedenim bir dersten ötekine girerken, kulaklarım garip bir uğultuyla tıkalı, başım patlayacakmış gibi zonkluyordu. Bir ara arkamdaki sınıf arkadaşımın ağlayan sesini fark ettim. Etrafımdaki diğer öğrencilerle birlikte neyi olduğuna bakmak için arkamı döndüm.
'Regl ağrım var ve çok canım acıyor. Sevgilim de beni hiç anlamıyor. Kendimi çok kötü hissediyorum üööğğ..." diye haykırarak ağlamaya devam etti.

Diğer kızlar üzüntüyle sınıf arkadaşımı teselliye başlarken, sessizce önüme döndüm. Çocukluğumdan beri her duygumu fazlasıyla dışadönük şekilde ifade etmeye alışkın olan ben, o an öfkemi ifade edebilecek tek bir kelime bulamadım. Hiçbir şey söyleyemedim. O gün kimseye kendimi anlatamadım. Ben sustukça öfkem içimde daha da  büyüdü; büyüdükçe ağırlaştı; ağırlaştıkça dibe çöken yapış yapış birşeye dönüştü.

O gün bir süre daha bekledikten sonra dayanamayıp, okul sekreterinin odasından hastaneye telefon açtım. Gerizekalı akrabalarım benim dünyamda neler olduğunu umursamaz şekilde, aramayı unuttuklarını söylediler. Ama annemin iyi olduğunu öğrenmiştim.

O günden sonra küçük olaylardan büyük üzüntüler çıkartıp bunu dünyanın en önemli sorunu gibi yansıtan insanlara duyduğum öfke birkaç yıl daha, annem ise birkaç ay daha yaşamaya devam etti.

Zaman içinde sadece bana ağırlık yapan öfkemi yumuşatmayı başardım. Azala azala en son ne zaman yok olduğunun farkında bile değilim. Öfkemden boşalan yere çocukluğumdan kalan çok tanıdık bir his oturmaya başladı. Önce etrafımda dönüp duran dünyaya daha dikkatli gözlerle bakmaya, sonra baktığım şeylerden daha fazla keyif almaya başladım. Gördüğüm şeylerin bende uyandırdığı neşe çoğaldıkça, hayatın absürd komedyası sanki daha da çoğalır oldu.

Geçen gün çalışanların %90'ının  kendini dünyanın en önemli işini yaptığını sandığı işyerimde asansörü 20lerinin sonunda  iki kadınla paylaşma güzelliğini yaşadım. Başta her şey normal gidiyordu. Zorlama asansör sohbetlerinden birinin kaçınılmaz figuranlığını yaparken, kendimi bir anda bana doğru atılan pozların menzilinden kaçmak için matrix manevraları yaparken buldum. O gün gerçekten de aklımda yüzlerce fikir, onlarca yapılacaklar listesi ve kendi düşüncelerimden boğulmak üzere olan bir kafayla asansöre binmiş iken, kızların bana yaptığı  biz aslında çok önemli ve meşgul kişileriz ve sen anlamazsın ama hayat bizim için çok zor...  minvalinde pozlar beni bir anda lise son sınıfa götürüp oradan işyeri asansörüne geri getirdi. Yaptığım anlık yolculuğun etkisiyle başladım kendi kendime kızlara sırıtmaya. Beni kendilerine kıyasla zaten salak gören kızlar, onların dünyanın en önemli işini yapan en önemli kişileri olmalarına verdiğim sırıtık tepki karşısında şaşırıp daha da bir tiksinti ifadesiyle sonunda asansörden uçar adımlarla kaçtılar. Başından beri ümitsiz olan ilişkimizin sırıtık bakışlar sonucu sonsuza dek parçalandığını görüp rahatladıktan sonra, aslında ne yaptığımı fark ettim. İş yoğunluğu, ev koşuşturmacası, her işin birbiri üstüne binmiş teslim tarihleri derken, dünyanın en önemli işlerini bitirmeye çalışan yarı histerik bir kadına benzemeye başladığımı fark ettim son aylarda. Temposu gittikçe artan telaşlarıma bir adım geriden baktım. Asansör istediğim kata çıktığında, sırıtmam kahkahalara,  "aslında bu da biraz acayip bir tip galiba" diye atılan kaçamak bakışlar, kendi kendine kahkaha atmanın yarattığı etki sonucunda "evet evet. Bu kesin pek acayip bir tip" bakışlarına dönüştü.  O gün asansörden daha az popüler ama kesinlikle daha hafiflemiş biri olarak indim :))

Neşenizin bol, sevginizin sonsuz, coşkunuzun sınırsız olduğu güzel bir yıl olsun. Hayat çoğumuz için toz pembe hikayelerden oluşmuyor ama yaşadıklarımıza biraz peri tozu dökmek her şeyi kesinlikle daha eğlenceli bir hale getiriyor. Peri tozunuz yok mu? Hemen ceketinizin iç cebine bakın. Mutlaka biraz bulursunuz ;-)
Hepinize iyi yıllar!

İllustrasyonlar, her çiziminde beni büyülü dünyasında gezdiren ve takip etmekten büyük keyif aldığım Alexander Jannson'a aittir. Bilmeyenleri de bu vesileyle tanıştırmış olayım ;)