WATASHI WA İREM

Bilgiye aç, ukala bir üniversite öğrencisi olarak, o yılların müthiş trendi Japonca öğrenme hevesi beni de gelip bulmuştu. Yok efendim Sabancı Japonlarla yeni ortaklıklar geliştirecekmiş de, yok piyasada Japonca bilenlerin sayısı çok azmış da... Ben okuyorum psikoloji, ablam biyoloji... Sabancı Holding'in direkt hedef grubuyuz yani ve bizi almazlarsa koca holding batacak.  Her türlü donanımımız tavan olduğundan, tek eksiğimizin Japonca öğrenmek olduğuna kanaat getirerek babamdan cukkaladığımız kurs paralarıyla gittik kendimizi  Ankara'da bir Japonca kursuna yazdırdık. 

Dünya tatlısı bir öğretmenimiz vardı. Hani şu ekseriyetle Kapadokya'ya tek başına gidip, her iki senede bir bilmemne mağarasında ölü bulunan iyi niyet timsali güler yüzlü Japon kadınları vardır ya, öyle şeker-bal bir kadındı. 

Ben o yıl binbir dram sonunda ODTÜ'yü kazanmışım. Neredeyse zeki falan hissedeceğim kendimi. Allah'ım bir başladı ki kurs, feleğimizi şaşırdık! Adamların 3 ayrı alfabesi varmış. Çizgiye şu tarafından başlarsan bir anlam, bu tarafından başlarsan başka bir anlam derken 1 yıl geçti ben sadece adımı ve portakal suyu demeyi öğrenebildim.
Japonca portakal suyu = (Türkçe okunuşu) oranji jusuu = (İngilizce  karşılığı) orange juice
(-baba bu ay da kurs parası lazım.
 -ne öğrendin kızım?
 -Oranji jusuu demeyi öğrendim. Mezun olur olmaz Sabancı'da orta kademe yöneticilik pozisyonum kesin...)

Japoncada su gibi söyleyebildiğim diğer şey de "Benim adım İrem" demekti. Yani, "Watashi wa İrem". Ama Japoncayı böyle akıcı konuşabilmemin müsebbibi dünya paralar bayıldığım kurs değil, çocukluğumun en heyecan verici anılarından biri olan "Şeker Kız Candy" çizgi filmidir.

Aslında sıradan bir çizgi film değil de, bir anime olduğunu sonraları öğreneceğim bu dizi, gözünde yıldızlar uçuşan, kabarık saçlı, feleğin çemberine çocuk yaşta kurşun sıkmış Candy'nin hikayesini konu alır.  Açılış şarkısı benim neslimde kaç kız çocuğunun aklına kazılıdır hala?
"Watashi wa... Watashi wa... Watashi wa Candy!"

Doğduktan hemen sonra yetimhaneye bırakılan Candy'nin başından ne dramlar geçer, ne fırtınalar yaşar, onu seyreden ilkokul çağındaki kız çocukları ne ağlar ne zırlardı ya rabbim! Kızcağız zaten yetim, evlat edinen ilk aile psikopat, ona ilk iyi davranan oğlan çocuğu Anthony de ölmez mi?! Hem de Candy'nin şerefine verilen bir partide... Boyu devrilesice yazar! Çocuk filminde yetim bir kızın ilk aşkı öldürülür mü?! Kaç günler gözüm çıktı ağlamaktan, haberi var mı o Kyoko Mizuki'nin?!  

Peki ya sonra ortaya çıkan Terry Granchester? Candy'nin "seviyor muyum acaba yoksa sevmiyor muyum?" gelgitleri... Sırf o mu? Hepimiz yanıktık Terry'ye... Mızıkasıyla dünyayı gezmeye meraklı, uzun boylu, uzun saçlı, asi karakterli Terry...  Gül yetiştirmeyi seven, şefkat kumkuması rahmetli Anthony'den ne de farklıydı oysa. Acaba Terry'yi sevse, Anthony'nin anısına ihanet mi etmiş oluyordu?...
 
Bir Kyoko Mizuki içine etmiştir çocuksu mutluluğumun, bir de Gülten Dayıoğlu... Bu yaram da başka yazıya kalsın artık.

Benim Bay Kendindik geçtiğimiz hafta bir iş seyahati için Tokyo'daydı. Şu hayatta gitmeyi çok istediğim yerlerden birinde, benim işyerinde canım çıkarken bensiz geziyor olması sebebiyle, her sağlıklı ilişkide olduğu gibi, yedim adamın canını.
 "Ah İrem'cim" diyor, "öyle temiz bir ülke ki, umumi tuvaletlerinde bile ailecek yaşarsın. Bizim evden temiz..."
Sen git, Türkiye'den 7 saat farkı olan bir memlekete, bir de oradan bana laf çarp! Ben de dedim "o kadar beğendiysen, git kendine bir Japon gelin al. Sabah akşam çiğ balık dolması yapar sana, oturur afiyetle yersiniz"...
Sanki bana hiç Japon kısmet çıkmadı zamanında...

Evliliğimizin ilk yılı, kanserli çocuklara kütüphane  ve bilgisayar laboratuvarı kurdurmak için bir Japon hibe programının peşinden koşuyordum.  Ne yaptık ne ettik aldık Japonlardan hibeyi. Elçilikte verilen kutlama yemeğinde o zamanki büyükelçinin karısı geldi yanıma oturdu. Biz bir muhabbet bir muhabbet... O zamanlar fakirim tabii. Her istediğimde sushi restoranına gidemiyorum :| Bedavadan bulduğum sushileri fok balığı misali havada taklalar attırarak yutuyorum. 
Baktı ben büyüklerine saygılı, Japon mutfağına meraklı, çalışkan ve güleryüzlü birşeyim; böyle tombalak da değilim o zaman, çıtı pıtıyım. Başladı benimle tatlı tatlı sohbete. "Bekar oğlum var benim" diyor. Anlamıyorum." Haftaya gelecek çok başarılı bir çocuktur; bilmemne mühendisi" diyor. Aaa "Allah nazarlardan saklasın" diyorum (meraklısına not: 'Allah nazarlardan saklasın'ın İngilizcesi = oh, cool!). Kadın oğlunu anlatıyor da anlatıyor. Ben de saftorik saftorik dinlerken, artık barizliği benim bile gözümden kaçmayacak bir ima sonrasında anladım ki meğer bizimki Kayserili Fatma Teyze misali, beni oğluna beğenmiş de yolunu yapıyormuş! "E" dedim "ben zaten evliyim". Yemin ediyorum; o kibarcacık kadın bir anda hiçbir şey söylemeden aldı tabağını yanımdan, kalktı gitti. Bir daha da yüzüme bakmadı benim.

Ah beni zamanında ne Japonlar istedi de varmadım. Havan kime şekerim? İlla geleceksin sen bu eve...

Başkasının kocası böyle durumlarda bir demet çiçek ya da ne bileyim uyduruktan da olsa bir takı falan alır gelir... Benimki kalkmış bana iki tane Japon dikiş kitabı, 1 tane Usta Yoda figürü, bir de onlarca kırtasiye almış onları gösteriyor!... 

Elbette hemen affedip, boynuna sarıldım. Aşkımızın bir nişanı olarak dikiş odamın en güzel yerine yerleştirdim kitaplarımı. Ah bir de 20 yıl önce gittiğim dil kursundan birşeyler daha hatırlayabilsem! Su gibi çözerdim şu güzelim kitapları... 
Onlar ne acayip, ne şahane modeller öyle! Her işte olduğu gibi bu işte de Japonların gerçekten de bir farkı var. 

Ceza gibi oldu bana şimdi bu yoğunluğumda bu güzelim kitaplara kendimi kaptırıp dünyayı unutamamak...  En kısa sürede, bunlarla ilgili daha fazla yazı ve fotoğraf paylaşmayı dileyerek sahneden ayrılıyorum...

Bekleme yapmayalım. 

Okuduğumuz yazıları soldaki kırmızı "Paylaş" butonu yardımıyla lütfen 

sosyal ortamlarda paylaşalım...

;-)