KOZMİK YOL YAPIM ÇALIŞMASI

Bir süredir çıtım çıkamadı...

Hayatım üzerinde kozmik bir yol yapım çalışması vardı sanki.  Ne yöne dönsem orası tıkandı. Kozmik belediye işçileri muzip ve umursamaz bakışlarla "başka yol dene kardeş!" ilanlarıyla kışkışladılar beni her girdiğim yoldan.

"Allah'ım" dedim, "toplu halde beni delirtmeye mi çalışıyorsunuz?!" Yani İ.Melih delirtemedi beni bunca yıldır münasebetsiz yol yapım işleriyle, sizin elinizde kalacağım sonunda...

Yüzler ifadesiz; "Ekmek parası kardeş. Biz bilmeyiz. Başka yol deneyeceksin..." 

Bir süre sonra en son ergenlik zamanımda bu kadar anlamlı gelen heavy metal parçaları dinleyip rahatlamaya başladım. Ardından, bu şarkılar da baş ağrısı yapmaya başlayınca, sakinleyip başka yol arayışlarına devam ettim. 

Çok sevdiğim eski bir dostumun da geçenlerde dediği gibi, hayata bakış alışkanlığım "neden olmuyor?" değil "nasıl çözülür?" yönünde oldu hep. "Neden olmuyor?"ların beni sadece dibe düşürdüğünü fark ettiğim ergenlik yıllarımdan bu yana, hayalini kurduğum hayatın / huzurun / başarının / zenginliğin nasıl olabileceği üzerine düşündüm ben hep.

İnsanın elindekiyle yetinmesi bir erdemdir belki ve daha fazlasını araması da hırs. Ama hiçbir zaman "nasıl çözülür?" sorusunu sormayı bırakamadım ben.

Bugüne kadar, doğuştan getirdiğim sağlık, doğal beceri vb. özelliklerim dışında dişimle tırnağımla kazıyarak elde etmediğim bir tek kazanımım olmadı.

Bu yaşıma kadar, "Al bu iş de senin. Tadını çıkar." denilen bir tek işim olmadı.

Bu saate kadar "Bu da bizim kızımızdır. Onu da şurada kollayın" diyen tek bir tanıdığım çıkmadı.

Herşeyi kendi başıma çözdüm, herşeyi kendi gayretimle yaptım. Burada sizlerle paylaştığım şu neşeli dikiş maceramın bile kendi kendime bir gayretle öğrendiğim bir beceri olması da belki tesadüf değil.

Kendimi bildim bileli, önüme bir engel geldiğinde önce öfkelendim, sonra söylendim, daha sonra sakinleyip üzerine giderek ne yapıp ne edip çözdüm.

Ama son 1 yıldır o "ne yapıp ne edip" çözme yöntemlerim de fayda etmemeye başladı.

"Yol kapalı... Başka yol denicen kardeşşş"... 

Bildiğim tüm çözümler yavaş yavaş vadesini doldurdu.

Ve ben yine öfkelendim, sinirlendim, içtim, heavy metal dinledim, başıma ağrı girdi;  biraz daha söylendim, meditasyon yaptım, biraz daha şarap içtim, dostlarımla kikirdedim, dikiş diktim, biraz daha söylendim, karları temizledim ve sonunda oldu...

Hayatımdaki diğer streslerin üstüne, işyerindeki stresim, kaygılarım, gelecekle ilgili planlarıma dair baskılar öyle üstüme gelmeye başlamıştı ki son aylarda, ne yapsam çözemedim. Ne denediysem olmadı. 

"Başka yol denicen kardeşşş"... 

Üzerimdeki baskılar had safhaya çıktığı son gün gerçekten yürekten dedim ki "Kabul. Ne geliyorsa kabul. Ne olacaksa kabul. Bugüne kadar bildiğim tüm çözümleri unuttum. 10 dakika sonrasını hesaplayamıyorum artık. Kabul. Önüme ne gelecekse kabul..."

Olayların ucunu bıraktım. Sonraki günü nasıl geçireceğime ilişkin kaygıların zihnimdeki uğultusunu sildim. Yani mecbur kaldım. Başka türlü nefes alamaz hale geldim. Herşeyin sadece nasıl olması gerektiyse öyle olmasına izin verdim. Bıkkınlıkla değil, sakince izin verdim.

Aynı gün akşama doğru mucizevi birşey oldu...

Hiç tahmin etmediğim bir yerden, hiç tahmin etmediğim bir şekilde ve muhteşem bir zamanlama ile bir destek geldi. Keşke buradaki dürüst ve samimiyetle yazma alışkanlığımın bir uzantısı olarak detayları verebilsem. Ama işimin gizliliği gereği veremem. Hiç beklemediğim bir yerden, hiç beklemediğim bir şekilde sihirli bir el beni tıkandığım noktadan aldı ve çok ferah bir noktaya taşıdı :) 
Onca tartışma, onca çözme telaşı, onca anlam verme ihtiyacı boşa çıktı. Olan herşeyi olduğu haliyle kabul edip, sadece anın içinde kalmayı kavradığım anda deneyim önümden kalktı :)

"An"da kalabildiğinde geri kalan her türlü kaygı, plan, heyecan, herşey düşüyor derler. Bunun nasıl yapıldığını bilen çok az insan tanıdım. Ama ben çocukluk çağlarım dışında kaygılarımı, plan yapma alışkanlığımı, aman mutlaka hazırlıklı olayım deme endişemi bir türlü tam olarak susturamamıştım.

Sonunda oldu :) Ne kadar sürer bilmiyorum. Bisiklete binmek gibi birşey midir, bir kez öğrenince bir daha unutulmaz mı, yoksa bir sonraki deneyimde yine mi unutma eğilimi göstereceğim bilmiyorum. Ama en azından şimdilik anladım :) 

Daha fazla yazabilmeyi isterdim. Bu siteyi sadece dikiş yazıları için okuyanlara iç sıkıcı bir yazı dizisi gibi gelebilir ara sıra yazdığım bu tondaki yazılar. Ama çokça okurun da kendi maceramı kendi üslubumda anlatmamı sevdiğini de biliyorum. En önemlisi ben bunları kendi üslubumda yazmayı seviyorum!  Bu sebeple neşeli dikiş maceramıza ara sıra attığım "günlük" etiketli yazılarla eşlik ediyorum. Ama bu konuyu burada kesmek durumundayım şimdilik ;)

Hafifim, mutluyum ve 3 saat sonrasıyla ilgili hiçbir fikrim yok! Önümüzdeki günlerde sizlerle yine  keyifli dikiş yazıları üzerinden buluşabilmeyi umuyorum. Ama söz vermeyeyim ;-)

Epey oldu görüşmeyeli. Sizin oralarda yol / altyapı / üstyapı çalışmaları nasıl gidiyor?