AZ GİTTİM UZ GİTTİM

Bir sabah uyanıp da "Artık kendi kıyafetlerimi kendim dikmeyi öğrenmeliyim" diyeli yaklaşık 6 yıl oldu. 

O 6 yıla neler sığdırmadım ki…

• Harika bir annelik macerası,
• +7 kilo!!!
• 3 kere ev taşıma (bu sene çıkmadan 4.sü yolda…)
• Ülke değiştirme
• Çok sevdiğim websitem KendinDik.Com'u açma
• KendinDik.Com vesilesiyle yeni bir İrem tanıma
• Çok severek yaptığım KendinDik.Com yazarlığı-dikerliği sayesinde profesyonel iş hayatımı da yazarlık-çizerlik üzerinden yürütme imkanları yaratma
• Sayısız gözyaşı
• Sayısız kahkaha

6 yıl öncesine dönerek hikayemize devam edelim...

O gün büyük bir kararlılıkla dışarı çıktım; bulduğum ilk Burda dergisini aldım, kumaşçıda beğendiğim ilk kumaşı kaptım ve eve dönüp dikiş macerama başladım. Pek çoğunuzun bildiği üzere ben dikiş dikmeyi internetten ve tamamen kendi başıma öğrendim. Az gittim... Uz gittim... 

Bu macerada kendime öğrettiğim en önemli derslerden birinin hata yapma konusunda kendime izin vermek olduğunu şimdi anlıyorum. Nasıl bir hata yapma korkusu varmış ki içimde, ilk dikiş demelerimde, rezil ettiğim her kumaşta kendimi kahrediyordum. Kumaşları kaça aldığımın önemi yok aslında ama, rezil ettiğim kumaşları gerçekten çok ucuza almıştım. Yine de, elimdeki malzemeyi çöpe atmak ağırıma gidiyordu. Rezil ettiğim dikiş projesiyle birlikte, onca emeği çöpe atmama kızıyor, "yok yok, ben bu işi beceremeyeceğim galiba" diye dövünüyordum; "Senden bir cacık olmaz kızım. Bak sen bildiğin işlere...". 

 Rezil ettiğim kumaş olsa olsa 5-6 TL'ydi. Bir yerden kısarak yaptığım bir harcama değildi. Yaptığım masrafları karşılayacak param da vardı ve o parayı kendim kazanıyordum. Yani bu harcamalarımla ilgili hesap vermem gereken kimse de yoktu. Ama yine de kendime kızmaya engel olamıyordum işte...

Her aydınlanma öyle Ferrarisini satmadan, çilehanelerden, dualardan, meditasyonlardan geçmiyormuş. 

Onlar kadar havalı ve ağırbaşlı olmasa da, dikiş masasında da aydınlanma yaşayabiliyormuş insan! 

(Ooo, İrem Hanım; gene pek yüzeyselsiniz…) 

Bir gün, bir anda, artık nasıl bir kendini yemenin sonucu vıdıvıdı konuşmaktaysam kendimle, "Tamam" dedim; "hata yapmama izin veriyorum!". "Onca yıl, onca okul okudum. Onlarca kitap, kalem, kağıt harcadım. Bu da tıpkı onlar gibi. Bu da benim öğrenme yolum ve ben kendime bu masrafı yapma konusunda izin veriyorum".

Ne çocuğum için, ne ailemin yararına... Sadece benim için ve sadece kendi keyfim için bir harcama yapmaktan mahçup olmak... Tanıdık geliyor mu? ;))

6 yıl önce Burda Dergisi 09/2010 no.lu sayısında yer alan bu bluz, benim ilk diktiğim bluzlar arasındaydı. Kol dikmeyi öğrenir öğrenmez yaptığım İlk bluz denemelerimden olduğu için, saten bir kumaşla çalışmanın ne kadar zor olabileceğinden de haberim yoktu. Kumaşı rezil ettim. Öyle üzüldüm ki, ne çok severek elime aldığım bu modeli bir kez daha dikme cesareti gösterdim, ne de o yamuk yumuk bluz müsveddesini nerelere gizleyerek atacağımı bilebildim. 

6 yıl sonra bu kalıbı yeniden kullanmaya karar verdim. Yaka parçasının birleşim yerlerinde potluk yapmadan saten kumaşı dikmeyi hala öğrenemesem de, yaptığım şeyi çok severek giymeyi ve hatayı gördüğüm yerde "Eeee, ne olmuş yani?" demeyi öğrenebildim. 

Ben bu 6 yılda, çok şey öğrendim :))

Sonraki yazı, KendinDik.Com'un sosyal medya hesaplarından sorduğum "Bu yakanın teknik adı ne ola ki?" sorusu üzerine yazının içeriğini iyice şenlendiren, şu mel'un yaka yapımı üzerine olacak! 
Bayiinizden istemeyi unutmayınız. Benden söylemesi ;)

Tweet